Veel Chai thee en een suffe safari

Nog even een kort verslagje van de afgelopen dagen. Volgens mij waren we gebleven bij de slechte wegen op weg naar farakka. Dag 10 begon net zo slecht. Ruim 100 kilometer slecht asfalt waarvan de berm nog prettiger rijdt. Op het moment dat we op de brug over de Ganges reden pakte Niels zijn camera om dit mooie stukje heilig water vast te leggen. Een agent die dat zag stond wat met zijn armen de wapperen, en wij zwaaiden vrolijk terug. 200 meter verderop kwamen we er achter dat het niet om zwaaien ging toen er een andere agent met veel handgebaren de Generaal tot stilstand wendde. Filmen en het maken van fotos was niet toegestaan. Of het nu ging om de Ganges of om de brug werd ons niet duidelijk, maar na wat discussie, wiswerk, een glimlach en een hand mochten we doorrijden. Richting de theevelden in het noorden van West Bengal werden de wegen beter en al snel stuitte we opnieuw op 3 agenten. De slagboom over de weg ging dicht. We mochten doorrijden als we de agenten 100 rupees gaven (zo'n 1,5 euro). Een lichte vorm van oplichting. Mooi spel. We vroegen de agent om een bon uit te schrijven met daarop zijn naam, adres, politie department, datum en tijd zodat we de kosten konden verhalen op de organisatie ;) De agent zag de bui al hangen dat we zijn gegevens zouden natrekken en zakte in prijs tot 50 rupees. Ook wij hielden vol en wonnen dit spel. We mochten doorrijden richting Siliguri.

Door de vele kuilen in de weg kwam een gedeelte van het dak los te zitten. Prima mee door te rijden natuurlijk, maar het maakte best wat lawaai. Naast de snelweg zagen we opeens iemand zitten te lassen (zonnebrilltje op om de ogen te beschermen) en 50 rupees (nog geen euro) later hadden wij weer een heel dak. In Siliguri vonden we een prima hotel, met een wat eigenaardige staf. Althans een daarvan. Een kleine homofiele Indier van net 1,5 meter hoog met een hoog schel lachje. We hebben hem op foto, dus dat volgt nog. Elk half uur kwam hij de kamer binnenlopen om deze 3 goddelijke Tuks te aanschouwen. Eerst een menukaart, daarna een fles water, vervolgens nog met een spray tegen de muggen, hij was niet weg te slaan bij ons.  

De volgende dag reden we de uitlopers van de Himalaya in, super vet! De Generaal hield zich prima staande op deze colletjes. We reden door eindeloze theevelden waar honderden mensen thee aan het plukken waren. Een beetje frisse lucht was ook wel weer eens lekker trouwens.  

We stopten deze dag vroeg om nog een safari mee te pakken. De olifanten waren allemaal bezet dus het werd een Jeep. Hoge verwachtingen, maar deze werden niet helemaal vervult. De score: de kont van een neushoorn op ongeveer een kilomter afstand, een paar koeien en een olifant die gelokt werd met een berg eten bij de voederplaats. Weinig wildlife, maar een prima afwisseling van de stinkende en slechte Indiase wegen. 's Avonds ging Nick even naar de wc (gat in de grond) en kwam gillend weer naar buiten gerend. Een spin zo groot als z'n hand zat precies naast hem. Zelf nadat we een halve fles deet over hem heen gegooid hadden liep deze wedstrijdspin nog steeds vrolijk door. Uiteindelijk hebben The Tuks hem toch weten te overmeesteren en hem met een ferme boog het balkon afgegooid. De eigenaar van het hotel maakte eigenhandig een eind aan het achtpotige monster. 

De dag erna verliep rustig, weinig avonturen beleefd maar een degelijke afstand afgelegd over discutabel terrein. We eindigden in Barpeta. In dit gehucht hebben we het allerslechtste restaurant gevonden tot dusver. Het zag er nog best funky uit met knipperende gekleurde lichtjes, maar het eten was niet om weg te krijgen. De handafdrukken van de kok stonden nog in de rijsttafel, de geit was extreem taai en de cashewnoten waren net iets te lang in de magnetron gestopt waardoor alle smaak was verdewenen. De kakkerlakken op de vloer maakten het geheel keurig af.

Om de spanning naar het einde toe een beetje te rekken, wordt in het volgende verslag de laatste kilometers van de run beschreven.

The Tuks 

 

 

Politie, strand en bumpy roads

Jahoor! Een klein draadje internet. Tijd voor een update! 

Zoals gezegd was het tijd om weer het binnenland in te trekken.. Weg van de saaie snelwegen. Dat ging voorspoedig, athans de eerste 3 uur. Op het moment dat we de jungle van de deelstaat Orissa in wilde trekken werden we opgewacht door een voltallige politiemacht die ons een plaggenhut inmaande met een bordje "police." We kregen te horen dat Maoistische terroristen op zoek waren naar westerlingen om te kidnappen. D dag ervoor waren er net 2 Italianen vrijelaten na 29 dgen en de politieofficier had duidelijk geen zin in een nieuwe onderhandelinssessie. Vriendeljk, maar drinend werden we verzocht om te keren. Dit geintje kosten ons ongeveer 6 uur, met het voordeel dat de oceaan aan Gopalpur op ons wachtte.

De volgende dag hebben we noodgedwogen een dag snelweg moeten pakken om de staat Orissa zonder kleerscheuren uit te komen. afslagje Chandipur was makkelijk gevonden, de weg naar de resorts was wat lastiger. In het donker werden we uiteindelijk door twee indiers hulpeloos verdwaald in een rijstveld gvonden en naar plaats van bestemming gebracht. We waren al laat, maar de bureucratische houding van de hotelmanager zorgde voor een lange incheckprocedure. De pannenkoek! s' Avond hebben we romantisch gegeten bij TL-licht, een airco op min 5, een potje cricket op tv in een sober en zakelijk restaurant met een ellelange menukaart met lettertype "typmachine 1948" waaruit de ober een menu voor ons samenstelde die we niet besteld hadden. Top restaurant!

De weg vanuit Chantipur begonnen we duwend, ervan uitgaande dat de accu leeg was. Met wat hulp van de lokale mechanic, die tevens ijscoman, kok, en kleuterbegeleider was, kwamen w er al snel achter dat we geen benzine hadden. Hoongelach viel ons in het gehoor. Dat probleem opgelost, gauw door naar een nieuw achterbandje. Niet te vinden... Gelukkig vonden we na 1,5 uur in een klein hutje een handig mannetje met de juiste tools om ons reservebandje onder de Generaal te leggen. Op de snelweg bleek dit bandje ook niet pluis, en werden geholpen door een vrachtwagenchauffeur die nog wel het benodigde boutje en moertje had. Na heel wat uurtje vertraging kwamen we aan in Durgapur waar we ons zelf hebben getracteerd op een luxueus 3 sterren arrangement, voor een tientje de neus... Als welkomen afwisseling op alle noodles, rijst, massala's, curry's en naanbrood hebben we even de plaatselijke KFC aangetikt.

Vandaag waren we lekker vroeg op weg. Alleen kwamen we er na een kleine 30 km (dat toch al gauw bijna een uur rijden is) achter dat Koen zijn camera onbeheerd achtergelaten had op de stoep van het hotel..... Mooie boel! Hij bleek er nog te zijn, en met een kleine 60 km vertraging verder de staat West-Bengal. Na constatering officieel de staat met de slechtste wegen van heel India. Kuilen zo diep dat ook de koplanp onder het maaiveld verdween en hobbels waar de Himalaya niet aan kan tippen. Ondanks dat de Generaal na vandaag wat meer rammelt, piept en kraakt dat voorheen, houdt hij moedig stand. Inmiddels zijn we in Farakka, waar we een vers lijk op de stoep hebben zien liggen. In een kamer van 2,5x3,0 hopen we vanavond weer wat gezonde rust te pakken en door te tukken richting Shillong!

Still Alive

Na het startsein rond een uurtje of 12 's middags, was de eerste echt race begonne. Die naar de veerboot... Als snel ging namelijk het verhaal onder de teams dat dat 25 km korter was en zodoende kostbare tijd zou schelen. Het personeel van het kleine veerbootje wist niet was hen overkwam toen olifanten, tijgers, ijscokarren, onze Generla Lee en andere rijkversierde tuktuks stonden te dringen op de kade.

Aan de andere kant bleek ' vragen' de beste manier om de weg te vinden Kochi uit. Na een beetje zoekwerk wees een agent ons de goede kant op. Richting de snelweg, richting Salem.

Het verkeer op de snelweg heeft hier echt een eigen leven. Het heeft eerder iets weg van een streep krioelende mieren dan een verkeersstroom. Weggebruikers varieren van handkarren en fietsers tot aan gigantische vrachtwagen van zo'n 5 meter hoog. En ook alles daar tussenin met wielen is toegestaan. Als tuktukchauffeur staan we vrij onderaan de pickorde. Gelukkig hebben honden, fietsers en trekkarren nog onder ons staan. Toeteren betekent ' wegwezen of je bent plat.'

Overigens hebben we wel veel bekijks met onze scheeuwende speakers, miraculeuze zonnebrillen en onze blanke huid. Blanken die zelf een tuktuk besturen zijn uitzonderlijk. We doen dan maar alsof we filmsterren zijn en zwaaien wat af..

Maargoed we leven nog! En hebben ongeveer 200km afgelegd en zijn tot in Karumathampatti (ja spreek dat maar eens uit!) gekomen. Morgen trekken we verder richting Salem, kijken hoever we komen.. In ieder geval moet het aantal afgelegde kilometers drastisch omhoog willen we op tijd in Shillong zijn. Maar goed, we hebben morgen ook een hele dag! 

Tuk Tuk a Go Go

Hij doet het, tenminste voor het grootste deel... Afhankelijk van het aantal kuilen in de weg doet de verlichting het wel en/of niet. Hij staat in ieder geval mooi in de verf. It's all about being seen, en dat lukt wel. 

Na een kort testrondje bleek de benzine op te zijn, waarschijnlijk leeg gehaald gedurende de nacht. Dus vandaag op zoek naar benzine, een sound system en overige versiering..

 

Hopelijk zijn we er dan klaar voor. Zondag is het eerste paasdag dus we hopen dat het wat rustig op de weg is, we zitten namelijk in een vrij chistelijk deeel van India. We gaan het zien. Op naar de tuktuk, pimpen en verder testen! We hebben er zin in! 

De queeste naar Verkoeling en Bier

Met een temperatuur van boven de 30 graden rond het middaguur slinken de basisbehoeften van een mens naar een minumum van 2: verkoeling en bier.

Omdat dit een droogstaande regio is, is bier niet te koop. Gelukkig vertelde de eigenaar van de Bob Maley bar in welk cafe wel bier voorradig is. Bingo.

Verkoeling is overigens ook gelukt. Met z'n drieen hebben we het enige zwembad in Kochi bezwommen. Klein, erg rustig (we waren de enige), lekker warm en op een steenworp afstand van het hotel. Bingo 2.

 

Als jullie ons zoeken.. we zitten of in de excel bar, of in het zwembad in Prinsess street... 

Kochi Touchdown

Op 2 april 7.20 uur landde Nick en ik op Kochi airport. Geleerd van de oplichtpraktijk in Mumbai besloten we een pre-paid taxi te regelen Kochi in richting Fort Kochi, de plaats waar de Run op 8 april start.

Tijdens een uur durende taxirit kregen we een goed beeld van het ongecontroleerd verkeer in India. Vijf rijen breed op een tweebaansweg, mototren die zelfs de kleinste gaatjes opvullen (waar onze taxichauffeur overigens ook een handje van had), buschauffeurs die de bus overdwars zetten bij een stoplicht om als eerste weg te zijn (en vervolgens weer door iedereen ingehaald worden) en vooral inhalen op plaatsen waar het eigenlijk niet kan.

Aangekomen op bestemming hadden we vrij snel een hotel geregeld en was het wachten op Niels die op dat moment nog op zijn vlucht in Bangalore aan het wachten was. Ter voet door de straten rondom ons hotel en langs de kust waren er een aantal opvallende dingen:

1 weinig bezienswaardigheden

2 hele smerige strandjes en straten

3 veel zeurende tuktukchauffeurs

4 geen bier

Daarnaast waren er nog veel historische Nederlandse gebouwen te zien. Laten wij dit spoor de komende weken even verbreden! 

Mumbai Checkout!

Welcome on board and thank you for flying Delta Airlines riep de piloot van het meest crappy vliegtuig waar Nick en ik ooit in gevlogen hadden. Openvallende bagage opbergplekken bij de start, uitvallende tv schermen tijdens de veiligheidsinstructie, getatoeerde kaalgeschoren en kauwgom kauwende stuwards en onbeleefd schreeuwende stewardessen met vogelnestjeshaar...

Onder het personeel 1 uitzondering. Een steward met een iets te slap handje kwam even checken hoe we er bij zaten. Nick, in zijn paspoort 2 meter, zat met knieen in zijn nek terwijl hij zijn puppy-ogen opzette. "Hmmmm Yeaaaah, I can feeeel your paiiin" zei de stuward medelevend en we kregen een upgrade naar plekken bij de nooduitgang.

 Met het windje in de rug en de benen gestrekt arriveerde we 50 minuten eerder dan gepland in Mumbai International airport. Via een twijfelachtige trap en een bus die zeker het driedubbele aantal levensjaren had dan het vliegtuig kwamen we aan in de internationale aankomsthal bracht. Internationaal ja. Onze volgende vlucht was nationaal, een andere vertrekhal.

Gelukkig was daar Mumut, een zichzelf tot airport medewerke gekroonde Indier, met schoensmeer op z'n grijze snor. Als bewijs dat hij op het vliegveld werkte liet hij een zelfgeknutseld kaartje aan zijn keykoord zien. Via een toeristische route door de sloppenwijken van Mumbai, een hotel die hij ons voor de zes uurtjes overstaptijd wilde aansmeren en een kleine vorm van oplichting door een 'niet werkende' taximeter stonden we op Mumbai Domestic airport, op naar Kochi!

Benefietavond Delft

In de jaren zestig opende het Flora Theater voor het eerst haar deuren als erotisch filmtheater. Op 23 maart jl. deed zij dat weer. Dit maal als feestlocatie voor de benefietavond voor de Rickshaw Run! Iets geheel anders hoewel over deze avond ook weer een warm erotische geladen dekentje lag.

Rene van Meurs trapte om klokslag kwart over negen de avond af met humoristische powerpoint waarbij vooral niels lekker te kakken werd gezet. Niels verscheen op foto's die met name door het oudere publiek als van lichte zede bestempeld werden. Het publiek zat overigens schuddebuikend in de fluweel met oud zaad beklede zacht krakende theaterstoeltjes. Waarvoor Hulde!

Traffix trok het zittend publiek de dansvloer op. De Delfst feest coverband had een varierend repetoire van The Kings of Leon's The sex is on Fire tot Pappa loop toch niet zo snel van Herman van Keeken. Het laatste nummer, met een toch al niet te hoog dansgehalte, deed de statafels weer volstromen. Dat kwam misschien ook door het avondvullend programma van Traffix. Geen korte set, maar een compleet twee uur durend concert gaven zij weg voor het goede doel. Waarvoor Hulde!

De avond werd afgesloten door de Rancuneuze drankjeneuzen a.k.a. De Rancuneuze. Vanaf 00.00 uur draaide zij de pannen van de tuktuk. Met het geniale concept om plaatjes aan te vragen voor een klein bedrag haalde het Rotterdamse DJ duo toch weer een fijn bedrag van 23,85 euro op. Waarvoor Hulde!

Dank aan de kleine 100 bezoekers van onze benefietavond en dank aan het Flora theater. We hebben die avond een prachtig bedrag opgehaald rond de 1500 euro. Waarvoor Hulde!

Een goede voorbereiding maakt het Easy!

Nog een heel klein weekje totdat de race begint! We worden overspoeld met zaken als verzekering, inentingen, anti-malaria, medical kits ect... Met DTP in onze reet, een spuitje Buiktyfus in de nek en een visum in het paspoort, die Nick overigens vandaag (!) pas los wist te peuteren bij de Indiaase ambassade lijken we er klaar voor.. Alles dat we nog nodig hebben is een fancy dress!

Het zou toch eigenlijk van de zotte zijn om casual gekleed in een tuktuk door India te rijden. Overigens is het wetenschappelijk bewezen dat een fancy kostuum meer muggen verdrijft dan malariapillen, deet of een klamboe! Daarnaast beweert 3VO dat een opvallend kostuum overige weggebruikers afleid. Door de focus op jezelf te leggen word onze kleine tuktuk in ieder geval niet overreden door het geweld van de beroemde Tata Trucks.

Een fancy kostuum is de oplossing voor alle zorgen. Zo heb ik ergens gelezen dat drinken uit de Ganges geen kwaad kan zolang je kleine slokjes neemt en een tutu draagt....

Benefietavond Utrecht

Donderdag 15 maart 2012 was het zo ver. De eerste 'keer-je-spaarpot-om' benefietavond voor de Rickshaw Run. De kelder van Bar Restaurant Walden in de schaduw van de Utrechtse Dom werd beschikbaar gesteld voor een avond akoestische livemuziek en gezelligheid.

Vanaf 21.00u schalde Indiase jhallah-yalla muziek (je zou het maar 3 weken moeten aanhoren) uit de historische en sfeervol ingerichte kelder. Om 22.00u trapte Bart van Westrop met zijn gitaar de avond af met covers en eigen nummers. Daarbij werd hij begeleidt door Olav Mackaay op Cajon en human beatbox. Zijn muziek, uit de categorie "Jack Johnson" zorgde voor een zomers geluid en deed de temperatuur in de kelder stijgen.

Ondertussen tapte barvrouw Lisa vrolijk door. "Namaste (hallo) en Dhanyavaad (dank je wel)"

In de toch al opgewarmde kelder steeg de temperatuur verder op het moment dat Gijs van der Voort het podium betrad. Ook Gijs speelde vrolijke deuntjes en wederom werd er geimproviseerd door Olav. Muzikaal een zeer waardevolle avond! Hoeveel je ophaalt voor het goede doel in een studentenstad? Het was de moeite waard!

Dank allemaal voor een prachtige avond!